"ricerca di Tadzio" photos byTellos Filis in De Facto

η Ευφροσύνη Βυζοβίτου στο De Facto

CUBA-STREET LIFE

έκθεση φωτογραφίας της Ευφροσύνης Βυζοβίτου απο 17/10-6/11/2011

Η Κούβα μέσα από μια διακριτική,τρυφερή ματιά,μια παρατήρηση της κουλτούρας απλών ανθρώπων όπως αυτή ξετυλίγεται καθημερινά στα στενά και στις πλατείες.

Δεν μπορείς να κρίνεις παρά μόνο να καταλάβεις μια ζωή τόσο διαφορετική ,που με ʽʼλαχτάραʼʼ στήνεται για να ταξιδέψει ως εμάς` ίσως κι η μοναδική διαφυγή ανθρώπων που τυρρανίζοντε να γνωρίσουν το άγνωστο και το μακρινό.Ο φακός εδώ δρα ως το παράθυρο των Κουβανών προς τα έξω κι όχι το αντίθετο.Χαιρόμαστε λοιπόν που τους φιλοξενούμε κοντά μας.

Η Ευφροσύνη Βυζοβίτου ασχολείται χρόνια με την εκπαίδευση ,την κουλτούρα ξένων χωρών ,την ζωγραφική με πολλές εκθέσεις στο ενεργητικό της και την φωτογραφία.

Με την πρώτη της έκθεση φωτογραφίας επιθυμεί να μοιραστεί εντυπώσεις και αισθήματα όπως αυτά φευγαλέα πέρασαν από τον φακό της ,σε μια χώρα που μελέτησε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια όσον αφορά την πλούσια μουσική και τους χορούς της.

Τηλ. Επικοινωνίας : 6973 568855

Εκθεση φωτογραφίας ΕΛΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ στο De Facto

Face 2 Race

Χάνομαι, γιατί ρεμβάζω

Ο Μπρους Τσάτγουϊν απαθανάτιζε σε Moleskine. Δεν είχε ανάγκη από καμιά εικόνα κανενός τόπου για να περιγράψει την ουσία και τις χάρες του. Οι «ταξιδιωτικοί οδηγοί» του, οι αναμνήσεις του από την περιπλάνηση στα άδυτα και τα άβατα του πλανήτη βασίζονται στις λέξεις. Οι εντυπώσεις του χωρίς οπτική καταγραφή, μόνο με κόμματα, ιδέες, θαυμαστικά, τοπωνύμια και στίξεις αρκούν και περισσεύουν για τους «ψυλλιασμένους». Από τη στιγμή που με οποιοδήποτε μέσο περιγράψεις την πραγματικότητα, η πραγματικότητα παύει να υφίσταται ως μια αντικειμενική έννοια, αλλά παίρνει, δανείζεται, χρησιμοποιεί το μέσο που την περιγράφεις. Στην έκθεση “Face 2 Race” η Έλενα Αγγελίδου χρησιμοποιεί τη φωτογραφική μηχανή της για να απαθανατίσει τα βλέμματα και τα πρόσωπα των ανθρώπων που συνάντησε στα ταξίδια της, προδιαγράφοντας τα φίλτρα και τα κουμπιά της με έναν τρόπο α λα Μπρους Τσάτγουϊν. Το «ψηφιακό» της Moleskine γίνεται μια Κιβωτός, ένα βιβλίο, μια καρτ ποστάλ. Όχι όμως αναμνήσεων. Οι άνθρωποι που στήνονται στο φακό της μοιάζει να κουβαλούν στα μάτια και το χρώμα τους όλη την αξία του περιβάλλοντος, της εποχής, του τόπου και της χώρας όπου τους συνάντησε. Δεν ποζάρουν σε εμβληματικά μνημεία, εφόσον η φωτογράφος-ταξιδεύτρια φροντίζει σκόπιμα να κινείται εκτός τουριστικού φολκλόρ. Το βλέμμα είναι ο τόπος ή, καλύτερα, τόπος δεν είναι το μνημείο, αλλά το σώμα και η ύπαρξη που τον κατοικούν. Ασία και Λατινική Αμερική. Επιλέγοντας να χάνεται στα βάθη ενός «τριτοκοσμικού» κόσμου, αντί να γράφει τα χιλιόμετρά της σε ευρωπαϊκά μουσεία, μητροπολιτικά καφέ και ατελείωτες shopping λεωφόρους, η Έλενα Αγγελίδου διακτινίζεται σε χωριά, καταυλισμούς, άγρια νησιά, χωματένιους δρόμους, παντού δηλαδή όπου τα στοιχεία περιγραφής που έχουμε ή φανταζόμαστε δεν διαθέτουν ίχνος δυτικοευρωπαϊκού τρόπου στιλιζαρισμένης αφήγησης και καταγραφής. Ρομαντισμός, καλοσύνη, αυλακωμένοι από τις κακουχίες ή τη στέρηση ζωή, πλην όμως τίμιοι, πεντακάθαροι, υπομονετικοί, φιλόξενοι και αληθινοί, οι ήρωες του “Face 2 Race” χαρίζουν το βλέμμα τους και άρα το είναι τους στην ταξιδεύτρια, που φροντίζει να τους το ανταποδώσει. Τους καταγράφει με τη σειρά της και εν είδει ανταπόδοσης τους κουβαλά πάντα ως μνήμη και ως ατέρμονη φιλία. Ο τρόπος με τον οποίο τους «εκθέτει» στο “De facto” είναι εξίσου ουμανιστικός και λιτός. Μια ταξιδεύτρια του κόσμου σε ένα μπαρ που μετατρέπεται σε διαφυλετικό pavilion, μια ματιά στις ζωές των άλλων εντός της έδρας τους. Παρατηρήστε τους, γνωρίστε τους και ακολουθήστε το παράδειγμά της: Χάνεται, γιατί ρεμβάζει. Χάνεται, γιατί ξέρει να παρατηρεί, να σέβεται και διακριτικά να καταγράφει επιζητώντας να τους/μας γνωρίσει. Όπου και αν βρίσκονται/μαστε, όπου και αν ανταμώνουμε/ανταμώσαμε.

Στέφανος Τσιτσόπουλος

o Δημήτρης Καραθανος στο De Facto 12-31.5.2011

Η κλίση σας προωθείται
Εικόνες από τον φακό του τηλεφώνου.
Café-bar De Facto, 12-31 Μαΐου 2011

Ποιος είσαι; Και τι κάνεις;
Είμαι ο Δημήτρης Καραθάνος. Ζω στη Θεσσαλονίκη, είμαι
αρχισυντάκτης του περιοδικού SOUL, συνεργάτης της Athens
Voice και dj του Residents και του De Facto. Ανεξαρτήτως του
όποιου τομέα των δραστηριοτήτων μου, επιδιώκω να
ντοκουμεντάρω την καθημερινότητα που με περιβάλλει.
Θεωρώντας πως η ομορφιά βρίσκεται παντού, δεν υπακούω σε
κάποιο συγκεκριμένο αισθητικό αξίωμα που με παρακινεί να
τραβήξω μια φωτογραφία. Αντίθετα, προσπαθώ να αποτυπώνω τα
στιγμιότυπα που αφηγούνται την πεμπτουσία της ζωής μας στην
πόλη, τα οποία συνήθως μας διαφεύγουν, καθώς πορευόμαστε
τυφλοί από βιασύνη।

Πότε ξεκίνησες να βγάζεις φωτογραφίες με το τηλέφωνό σου;
Είμαι παντελώς αρχάριος. Τον Οκτώβριο του 2010 αγόρασα ένα
iPhone 4, και δίχως να θυμάμαι πώς ακριβώς διασταυρώθηκα με
το ελάσσον καλλιτεχνικό κίνημα που αναγνωρίζεται πλέον ευρέως
υπό τον όρο «iPhoneography», υπέκυψα ακαριαία στη ρετρό
γοητεία ορισμένων φωτογραφιών που ανακάλυπτα στο ίντερνετ.
Πάντοτε πίστευα πως μια φωτογραφία οφείλει να επικοινωνεί
συναισθήματα στον παρατηρητή της, ανεξάρτητα από το αν
τραβήχτηκε με μια πανάκριβη Canon ή μια φτηνιάρικη μηχανή μιας
χρήσης. Οι εικόνες πρέπει να έχουν ψυχή, και ταυτόχρονα να
αποκαλύπτουν θραύσματα της προσωπικότητας του δημιουργού
τους. Προσπαθώντας να βελτιώσω την τεχνική μου,
προμηθεύτηκα μια «κανονική» μηχανή και ξεκίνησα να μαθαίνω τις
βασικές αρχές της φωτογραφίας, μελετώντας εγχειρίδια και
καταβροχθίζοντας πληροφορίες στα αμέτρητα ανά το ίντερνετ
φωτογραφικά φόρουμ. Βρίσκοντας την όλη διαδικασία βαρετή και
κοπιώδη, εξαντλημένος από την αέναη επιχειρηματολογία του
τύπου, ο τάδε φακός είναι καλύτερος από τον δείνα, προτίμησα να
αγνοήσω τη στιλιστική ορθοδοξία και να βγω εκεί έξω για να
βγάλω φωτογραφίες με το τηλέφωνό μου. Τις φωτογραφίες αυτές
τις επεξεργαζόμουν αυτοστιγμεί στο τηλέφωνο και τις δημοσίευα
επιτόπου σε μια φωτογραφική ιστοσελίδα, μια παγκόσμια virtual
κοινότητα όπου οι χρήστες ανταλλάσουν μεταξύ τους αρχεία. Η
αμεσότητα της όλης διαδικασίας μου επέτρεψε να βλέπω σε
πραγματικό χρόνο τον θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο των εικόνων
μου, να ανακαλύπτω τα όποια δυνατά μου σημεία, ενώ
ταυτόχρονα, και εντελώς ανέλπιστα, συνειδητοποιούσα πως
ορισμένα σημεία της πόλης που η καθημερινή μας τριβή μαζί τους
τα κάνει να μοιάζουν παντελώς τετριμμένα, ασκούν μεγάλη γοητεία
σε ανθρώπους από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, το Μεξικό, την Ιαπωνία,
την Κορέα, παραδείγματος χάριν. Εντέλει, κατέληξα στο ότι το
τηλέφωνο είναι η καλύτερη φωτογραφική μηχανή που θα
μπορούσα να διαθέτω: είναι μικρό, ελαφρύ, διακριτικό, βρίσκεται
πάντα μαζί μου, ένα θαυμάσιο εργαλείο εν ολίγοις, για κάποιον
που αρέσκεται να φωτογραφίζει ανθρώπους ανυποψίαστους στο
γεγονός ότι ποζάρουν।

Ποιες είναι οι επιρροές σου;
Λατρεύω τους κλασικούς φωτογράφους του περασμένου αιώνα.
Τον Henri Cartier-Bresson, τα τοπία του Ansel Adams, τις
φωτοδημοσιογραφικές σειρές του Helmut Newton, την
αρχιτεκτονική – βιομηχανική εμμονή του ζεύγους Bernd και Hilla
Becher. Η ατμοσφαιρικότητά τους είναι αξεπέραστη. Οι σύγχρονοι
φωτογράφοι που με εμπνέουν είναι ο Michael Ackerman, ο Πέτρος
Νικόλτσος καθώς και όλοι οι φωτογράφοι του SOUL. Ταυτόχρονα,
αλληλεπιδρώ καθημερινά με μια ολοένα αυξανόμενη λίστα
«iPhone-ογράφων», που παραείναι μεγάλη, (και προς το παρόν
άσημη), για να κατονομαστεί. Ασφαλώς μεγάλο ρόλο παίζει και η
μουσική. Περπατώ και φωτογραφίζω φορώντας τα ακουστικά μου,
καθώς η μουσική διευρύνει τους αισθητήρες μου και με προκαλεί
να πάω ακόμα παραπέρα, να κάνω ένα βήμα επιπλέον, να ψάξω
τι κρύβεται παρακάτω, στην επόμενη γωνία. Οι άνθρωποι
διασταυρώνονται και χειρονομούν διαρκώς αναμεταξύ τους,
γράφοντας ιστοριούλες που διαρκούν δευτερόλεπτα, προτού
εξαϋλωθούν για πάντα. Κάπου ανάμεσά τους κυκλοφορώ και εγώ,
με αρκετό χρόνο στα χέρια μου για να πατήσω το κλείστρο του
τηλεφώνου και να καταγράψω τα μικρά οπτικά ποιήματα που
παράγουν άθελά τους।

Πού μπορώ να δω περισσότερες εικόνες σου;
Έχω ανεβάσει γύρω στις εννιακόσιες φωτογραφίες στο
www.flickr.com/photos/dimitriskarathanos

και στο
www.dimitriskarathanos.tumblr.com

Τις πουλάς αυτές τις φωτογραφίες;
Ναι, αμέ. Κοστολόγησα την καθεμιά εικόνα της έκθεσης στα
εικοσιπέντε ευρώ, προκειμένου να αποσβέσω τα έξοδα της
εκτύπωσης και της κορνίζας.

η ΧΑΙΔΩ στο De Facto τον Απρίλιο

η Κυρία Μνήμη

...της είμαι πιστή χρόνια τωρα

κατι σαν ψυχοκόρη με δεσμούς ετών,

που είναι και δεσμά κάποτε

συμβιώνουμε όμως με αμοιβαίες υποχωρ'ησεις

εχθρικός συμβιβασμός εν ολίγοις...

στις μέρες τις καλές,καθότι φιλάρεσκη,

την παροτρύνω να ποζάρει άλλο που δε

θέλει η κυρία॥! φοράει τα καλύτερά της

μεταμφιέζεται και ταξιδεύουμε μαζί, σε

αλλοτινούς χρόνους κι εποχές...

στις κακές, δε μιλιόμαστε μέχρι να μας περάσει...

Η Χαιδω Μαρκούδη-Δελιαλή εκθέτει τον Απρίλο στο दे factο

Γεννήθηκε στο Δημητρίτσι Σερρών μεγάλωσε ζει κι εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Απο το १९८४ συμμετείχε σε δώδεκα .ομαδικές και πέντε ατομικές εκθέσεις.Εργα της εχουν αγοραστει απο συλλέκτες στην Έλλάδα και το εξωτερικό ενω υπάρχουν και σε αρκετα μουσεία।

Γιωργος Ρίζος Με πάθος απο την Ιερισσό

o Γιώργος Ρίζος
εκθέτει την πρόσφατη δουλειά του
στο De Facto

Έρχεται από τις απόμερες θάλασσες της Χαλκιδικής. Μα ζει στο μυαλό του την καθημερινότητα των μεγαλουπόλεων. Μετουσιώνει την μοναξιά του σε επικοινωνία. Μεταλλάσσει τη σιωπή του σε κραυγή γεμάτη φως. Είναι ήρεμος, ευγενικός, αγωνίζεται να μην υπάρχει στη πραγματική ζωή, για να δίνει πιο έντονο το στίγμα του στους καμβάδες του.

Κοιτάς με έκσταση την ένταση που που σου πετά στα μούτρα. Μια ένταση ΄σα βροχή ιδεών. Σαν κάλεσμα. Μια πρόσκληση σε μιαν ανομολόγητη συνωμοσία. Κι αυτός ατάραχος κρυμμένος στη γωνία του αντιστρέφει τους όρους και σε αφήνει να εκτεθείς.

Φυσικά υπάρχει ένας λυγμός στα έργα του. Για το χαμένο της ζωής που μόλις υποψιάζεται κι αυτό τον κάνει μοναδικό, γιατί είναι νέος κι οι νέοι μισούν την αισιοδοξία. Αυτό ακριβώς όμως είναι που τον κάνει και γνήσιο καλλιτέχνη. Οταν μπορουν την ιδιωτική τους απελπισία να την μετατρέπουν σε παιχνίδι και σε ενα κλεισιμο ματιου γι΄αυτους που αντέχουν τις γενναίες πράξεις.

Ένα νέο αγόρι που κάνει τις θάλασσες της Ιερισσού , εκρήξεις ηφαιστειακές, του μέσα καλά κρυμμένου εαυτού του και μεταφέρει όλο το πάθος του , σε χρώματα δυναμικά και όσο πρέπει προκλητικά για να γυρίσεις να τα ξαναδείς

Για τον Φεβρουάριο έχει αποφασίσει να εκτεθεί στη Θεσσαλονίκη. Αν τον συναντήσετε μη του μιλήσετε. Ίσως ταραχτεί από την τόση πρόκληση που ξεχειλίζει. Απλά χαμογελάστε του. Έτσι θα καταλάβει ότι η παγίδα που σας έστησε στο De Facto, έχει πετύχει να ενεργοποιήσει με έναν πρωτόγονο τρόπο , τη ματιά σας.

Κι αυτό προς το παρόν του αρκεί. Γιατί το αύριο ανυπομονεί να του χαρίσει τα υπόλοιπα.

Τ.Φ.