Ο Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης γεννήθηκε το 1991 στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε το Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης και σπουδάζει Ιατρική. Παράλληλα, ο ανήσυχος αυτός νέος έχει ήδη κυκλοφορήσει ένα μυθιστόρημα, με τον τίτλο «Διαβάτες στην πόλη», στις εκδόσεις Απόπειρα, ενώ σήμερα πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση φωτογραφίας. Η «Western Americania» φιλοξενείται στο De Facto και διαρκεί ως τις 4 Μαρτίου. Ο δημιουργός μας μίλησε για τη σειρά εικόνων που καταγράφει τα ταξίδια του στις ΗΠΑ.
Ωραίες εικόνες! Τι κρίμα που δεν είναι ασπρόμαυρες!
Το χρώμα είναι το μισό Λος Άντζελες. Το άλλο μισό είναι οι αυτοκινητόδρομοι.
Έχεις μια γενικότερη σχέση με τη φωτογραφία; Θα έλεγα πως η ματιά σου αυτό μαρτυρά.
Μαθαίνω φωτογραφία από το σχολείο. Έχω ιδιαίτερη σχέση με την εικονοποιΐα. Σχεδόν αναπόφευκτα, και τα δύο μου μυθιστορήματα είναι κινηματογραφικά.
Με τι είδους εξοπλισμό έχεις δουλέψει αυτό το πρότζεκτ; Σε ενδιαφέρει να δουλεύεις με high-end τεχνολογία;
Χρησιμοποιώ την πιο ερασιτεχνική από τις ημιεπαγγελματικές μηχανές της Nikon. Η τεχνολογία με διευκολύνει, αλλά συνήθως παραλείπω τις ρυθμίσεις. Προτιμώ τις αβίαστες εικόνες.
Υπάρχουν τουλάχιστον δύο τρομερές, (διαχρονικές, αν αναζητάς έναν μετριοπαθέστερο όρο), εικόνες στο πορτφόλιο. Οι «True Value» και «Points». Θα ήθελες να μας μιλήσεις για αυτές;
«True Value»: Σχεδόν άστεγος στο Σαν Φρανσίσκο. Οι Merry Pranksters ζουν ακόμη, μόνο φορούν τα τζιν πιο καθαρά. Για εκείνους, δεν υπάρχει αμφιβολία: η αληθινή αξία βρίσκεται στη ξεγνοιασιά. Ένας κόκκινος κύκλος, βόρεια του North Beach. «Points»: Παλαίμαχο Λας Βέγκας το αποπνικτικό απόγευμα. Λίγα χιλιόμετρα από το Strip. Εκεί, η προδοσία γίνεται animation. Η χρηστική αρχιτεκτονική. «Learning from
Εξαιρώντας τις παραπάνω, θα μπορούσα να εικάσω πως το ανθρώπινο στοιχείο παίζει δευτερεύοντα ρόλο στις φωτογραφίες σου. Αντίθετα, διακρίνω μια έμφαση στα σύμβολα της αμερικάνικης εικονογραφίας: επιγραφές motel και diner, αυτοκινητόδρομοι, μεγάλα έρημα τοπία. Τι σχολιάζεις επ' αυτού;
Στο Λος Άντζελες η ανθρωπιστική φωτογραφία σχεδόν απαγορεύεται. Ειδάλλως, καταλήγεις να φτιάχνεις φτηνά πορτρέτα της φτώχειας ή του πλούτου. Το ίδιο ισχύει και για το Λας Βέγκας, που στην πραγματικότητα είναι «προάστιο» του LA. Στο Σαν Φρανσίσκο, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Προέρχονται όλες οι εικόνες από ένα ταξίδι; Πότε; Για πόσο; Με ποιό σκοπό;
Θα απαντούσα, αν δεν διακινδύνευα τη μαγεία.
Εσύ, όπως εγώ, όπως και όλοι μας, έχουμε μια ιδεατή άποψη για την Αμερική πριν την επισκεφτούμε. Τι περίμενες να δεις; Το αντίκρισες εντέλει; Και τι περιθώριο άφησες παράλληλα στο τυχαίο και το απροσδόκητο;
Είμαι πολύ παρατηρητικός. Είδα αυτά που περίμενα να δω. Μελετάω το Λος Άντζελες και, γενικότερα, την Καλιφόρνια πολύ καιρό για να τρέφω προσδοκίες. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως το Λος Άντζελες δεν έχει αγαπηθεί όπως πρέπει.
Εκτος από το De Facto που η εκθεση θα παραμείνει ως τις 4 Μαρτίου 2012 , μπορείτε να δείτε τις φωτογραφίες στο http://soulmag.tumblr.com/
CUBA-STREET LIFE
έκθεση φωτογραφίας της Ευφροσύνης Βυζοβίτου απο 17/10-6/11/2011
Η Κούβα μέσα από μια διακριτική,τρυφερή ματιά,μια παρατήρηση της κουλτούρας απλών ανθρώπων όπως αυτή ξετυλίγεται καθημερινά στα στενά και στις πλατείες.
Δεν μπορείς να κρίνεις παρά μόνο να καταλάβεις μια ζωή τόσο διαφορετική ,που με ʽʼλαχτάραʼʼ στήνεται για να ταξιδέψει ως εμάς` ίσως κι η μοναδική διαφυγή ανθρώπων που τυρρανίζοντε να γνωρίσουν το άγνωστο και το μακρινό.Ο φακός εδώ δρα ως το παράθυρο των Κουβανών προς τα έξω κι όχι το αντίθετο.Χαιρόμαστε λοιπόν που τους φιλοξενούμε κοντά μας.
Η Ευφροσύνη Βυζοβίτου ασχολείται χρόνια με την εκπαίδευση ,την κουλτούρα ξένων χωρών ,την ζωγραφική με πολλές εκθέσεις στο ενεργητικό της και την φωτογραφία.
Με την πρώτη της έκθεση φωτογραφίας επιθυμεί να μοιραστεί εντυπώσεις και αισθήματα όπως αυτά φευγαλέα πέρασαν από τον φακό της ,σε μια χώρα που μελέτησε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια όσον αφορά την πλούσια μουσική και τους χορούς της.
Ο Μπρους Τσάτγουϊν απαθανάτιζε σε Moleskine. Δεν είχε ανάγκη από καμιά εικόνα κανενός τόπου για να περιγράψει την ουσία και τις χάρες του. Οι «ταξιδιωτικοί οδηγοί» του, οι αναμνήσεις του από την περιπλάνηση στα άδυτα και τα άβατα του πλανήτη βασίζονται στις λέξεις. Οι εντυπώσεις του χωρίς οπτική καταγραφή, μόνο με κόμματα, ιδέες, θαυμαστικά, τοπωνύμια και στίξεις αρκούν και περισσεύουν για τους «ψυλλιασμένους». Από τη στιγμή που με οποιοδήποτε μέσο περιγράψεις την πραγματικότητα, η πραγματικότητα παύει να υφίσταται ως μια αντικειμενική έννοια, αλλά παίρνει, δανείζεται, χρησιμοποιεί το μέσο που την περιγράφεις. Στην έκθεση “Face 2 Race” η Έλενα Αγγελίδου χρησιμοποιεί τη φωτογραφική μηχανή της για να απαθανατίσει τα βλέμματα και τα πρόσωπα των ανθρώπων που συνάντησε στα ταξίδια της, προδιαγράφοντας τα φίλτρα και τα κουμπιά της με έναν τρόπο α λα Μπρους Τσάτγουϊν. Το «ψηφιακό» της Moleskine γίνεται μια Κιβωτός, ένα βιβλίο, μια καρτ ποστάλ. Όχι όμως αναμνήσεων. Οι άνθρωποι που στήνονται στο φακό της μοιάζει να κουβαλούν στα μάτια και το χρώμα τους όλη την αξία του περιβάλλοντος, της εποχής, του τόπου και της χώρας όπου τους συνάντησε. Δεν ποζάρουν σε εμβληματικά μνημεία, εφόσον η φωτογράφος-ταξιδεύτρια φροντίζει σκόπιμα να κινείται εκτός τουριστικού φολκλόρ. Το βλέμμα είναι ο τόπος ή, καλύτερα, τόπος δεν είναι το μνημείο, αλλά το σώμα και η ύπαρξη που τον κατοικούν. Ασία και Λατινική Αμερική. Επιλέγοντας να χάνεται στα βάθη ενός «τριτοκοσμικού» κόσμου, αντί να γράφει τα χιλιόμετρά της σε ευρωπαϊκά μουσεία, μητροπολιτικά καφέ και ατελείωτες shopping λεωφόρους, η Έλενα Αγγελίδου διακτινίζεται σε χωριά, καταυλισμούς, άγρια νησιά, χωματένιους δρόμους, παντού δηλαδή όπου τα στοιχεία περιγραφής που έχουμε ή φανταζόμαστε δεν διαθέτουν ίχνος δυτικοευρωπαϊκού τρόπου στιλιζαρισμένης αφήγησης και καταγραφής. Ρομαντισμός, καλοσύνη, αυλακωμένοι από τις κακουχίες ή τη στέρηση ζωή, πλην όμως τίμιοι, πεντακάθαροι, υπομονετικοί, φιλόξενοι και αληθινοί, οι ήρωες του “Face 2 Race” χαρίζουν το βλέμμα τους και άρα το είναι τους στην ταξιδεύτρια, που φροντίζει να τους το ανταποδώσει. Τους καταγράφει με τη σειρά της και εν είδει ανταπόδοσης τους κουβαλά πάντα ως μνήμη και ως ατέρμονη φιλία. Ο τρόπος με τον οποίο τους «εκθέτει» στο “De facto” είναι εξίσου ουμανιστικός και λιτός. Μια ταξιδεύτρια του κόσμου σε ένα μπαρ που μετατρέπεται σε διαφυλετικό pavilion, μια ματιά στις ζωές των άλλων εντός της έδρας τους. Παρατηρήστε τους, γνωρίστε τους και ακολουθήστε το παράδειγμά της: Χάνεται, γιατί ρεμβάζει. Χάνεται, γιατί ξέρει να παρατηρεί, να σέβεται και διακριτικά να καταγράφει επιζητώντας να τους/μας γνωρίσει. Όπου και αν βρίσκονται/μαστε, όπου και αν ανταμώνουμε/ανταμώσαμε.
Στέφανος Τσιτσόπουλος
http://jellyannadarling.blogspot.com/
.jpg)
